ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΖΕΡΒΑΚΗ ΜΑΡΙΑ

Να βγεις στην πιο ψηλή κορφή
σου εύχομαι παιδί μου,
με όπλο σου την ανθρωπιά
κι ασπίδα την ευχή μου

Πόσα μπορεί τούτη η καρδιά
χτυπήματα ν'αντέξει;
Πότε για σε, καρδούλα μου,
μέρα καλή θα φέξει:

Θέλω μονάχα να χαθώ,
κανείς να μη με βρίσκει.
γι' αυτό έχω για φίλους μου
τσιγάρο και ουίσκυ.

Σ'ένα λαβύρινθο αχανή
είμαι παγιδευμένη
και τώρα πια για γυρισμό
ελπιδα δε μου μένει.

Με μια καρδιά ερείπιο,
μ'ένα μυαλό συντρίμια,
γυρνώ μονάχη ανάμεσα
στης πόλης τα αγρίμια.

Οταν σκοτάδι γύρω σου
σκεπάζει τη χαρά σου,
το μόνο φως να πορευτείς
θα τό'βρεις στην καρδιά σου.

Toν πόνο που 'χω στην καρδιά,
πρώτη φορά το νιώθω,
που την ψυχή μου γέμισες
πίκρα, καημό και πόθο.

Οσα δεν μπόρεσα να πω
κι ούτε μπορώ να γράψω
τα στήθη θα ματώνουνε
ώσπου να ζω να πάψω