ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΧΟΥΣΤΟΥΛΑΚΗΣ ΑΡΗΣ

Ειναι πουλια που εχουνε
φτερα και δε πετουνε
και τους αρεσει ταπεινα
στη γης να πορπατουνε

Εισαι νερο στη διψα μου,
στο πονο μου βοτανι,
χωρις εσενα η ζωη
το νοημα τζη χανει

Μόνο τη νύχτα χαίρομαι,
την ώρα που κοιμούμαι,
γιατί ελπίζω στ'όνειρο
πως θα συναντηθούμε

Ονειρα σκεψεις και χαρες
με σενα ξεκινουνε
και βρισκουνε την αφορμη
τα χειλη και γελουνε

Όταν ο ήλιος δεν σε δει
να σ' αχτινοχαϊδέψει,
πάει με το παράπονο
κι αυτός να βασιλέψει

Τα ματια σου ουρανος και γη
τα χειλη σου ολη η φυση
κι η ομορφια σου ειν'αρκετη
δυο κοσμους να στολισει

Ολη η ζωη μου σκοτεινη
ητανε μεχρι τωρα.
Το βλεμμα σου την εκανε
παραμυθενια χωρα

Μ'ένα φτερό με άφησες
στη πιο μεγάλη μπόρα
και μου 'πες βγαλτα μονος σου
κι αμοναχός προχώρα

Όνειρα σκέψεις και χαρές
με σένα ξεκινούνε
και βρίσκουνε την αφορμή
τα χείλη να γελούνε

Γιατρους δε θελει ο πονος μου
βοτανια δε χωρουνε
μονο δυο ματια που αγαπω
αυτα με κυβερνουνε

Συννεφα μαυρα εχουνε
το νου μου σκεπασμενο
και το ονειρο μου θα το βρω
στη θυελλα κρουμενο

Ήλιε ζηλιάρη πρόσεχε
και μη τηνε πειράζεις
για θα σε κάψει κι ύστερα
θα ντρέπεσαι να λιάζεις

Σαν το νερο με τη φωτια
τα δυο θερια του κοσμου
ετσα παλευει η λογικη
με το σεβντα σου φως μου

Θαλασσα παλι τα 'καμες
και μου πνιξες τσ'ελπιδες
οψαργας που μου παντηξες
κι εκαμες πως δε μ'ειδες

Όταν σε έχω διπλα μου
ο ήλιος πάντα λιάζει
στο μισεμό σου σκοτεινιά
βροχή χιονιάς χαλάζι

Τα κάλλη σου και οι θεοί
του κόσμου προσκυνούνε
και δημιούργημα ποιανού
θεού 'σαι σε ρωτούνε