ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΞΕΡΟΥΔΑΚΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Αφού ρωτάς τσι φίλους μου
πως είμαι κι ήντα κάνω,
'κείνο που θέλω θα γροικάς
και πράμα παραπάνω

Στο ξέτελο τση κόλασης
σου βγαίνει να σαπίσεις
σα δε μπορείς την αδικιά
κόσμε να καταλύσεις

Κατέχω πως, ανέ χαθώ,
πράμα κανείς δεν χάνει,
μα 'συ θα σκέφτεσαι συχνά:
που να΄ναι κι ήντα κάνει;

Άμα δεν έχεις ότι θες,
αγάπα ότι έχεις
και ότι δεν φτάνει η χέρα σου,
ποτέ μη το ξετρέχεις

Στο ξέτελο τση κόλασης
σου βγαίνει να σαπίσεις
σαν δε μπορείς την αδικά
κόσμε να καταλύσεις

Είμ' απ' τα γεννοφάσκια μου
κοπέλι των βασάνω
κι έφτανε μόνο να μου πεις
πως μ'αγαπάς να γιάννω

Αν είναι να γελάς εσύ
όταν εγώ δακρύζω
μη ξαναδώ ποτέ χαρά
όσο κι αν το αξίζω

Ο πόνος έχει τ` άρματα
μα γω `χω τα φιλιά σου,
απού μπορούνε το στρατό
του κόσμου να ντροπιάσου

Αν δε μου πεις το σ`αγαπώ
πριν να περάσ` η μέρα,
δεν έχει η νύχτα τελειωμό
κι η αναπνοιά μου αέρα

Έφυγες κι έχει η μοναξιά
στη σκέψη μου χιονίσει
μα δεν αφήνω κι άνθρωπο
να ‘ρθει να το πατήσει.