ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Προσωπικά ρε χαρδαλια
εγώ σ'εχω γραμμένο
και σ'εχω απειρες φορές
λεβέντη μου χεσμενο

Οτι ζητούσα στη ζωή
το 'δα στον ερχομό σου
γι' αυτό τση ελπίδας μου το φως
έχει το πρόσωπό σου

Στη παναγία έταξα
λαμπάδα να τις παω
να μου προσέχει ζήτησα
τα ματια που αγαπάω

Κι ο ήλιος εβασίλεψε
στη λάμψη των ματιών σου
μάλλον το πήρε απόφαση
πως ειν' κατώτερός σου

Να ζω μακρια σου δε μπορω
νιωθω το σωμα ξενο
να μη μπορω να το ακουμπω
δίχως να αμαρταίνω

Χαρά, ζωή, ανάσα, φως
θέλω να τα θυμάσαι
μ'όποια σειρά και να τα πω
αυτα για μένα θα'σαι

Γυναίκα τ'ομορφότερο
πλάσμα είσαι της φύσης
Θέ μου και ίντα έμπνευση
είχες για να την χτίσεις

Αν καταφέρεις κλέψε της
μια τρίχα απ τα μαλλιά της
να προσκυνώ για εικόνισμα
στη χάρη τη δικιά της

Έρωτα πάλι χτύπησες
τη πόρτα της καρδιάς μου
κι είσαι αιτία κι αφορμή
της πιο γλυκιάς χαράς μου

Είναι ο πόνος μου βαρύς
κι ο καημός μεγάλος
ενώ εγώ να σ'αγαπω
να σ'αγκαλιάζει άλλος

Ταξε μου ψευτικες χαρες
ειναι κι αυτο μια λυση
με μια ελπιδα ο ανθρωπος
μπορει καιρο να ζησει

Εσύ πως βρέθηκες εδώ;
αναρωτιέμαι ακόμα
και από πότε οι άγγελοι
πατούν της γης το χώμα

Λάθος μου που σ'αγάπησα
μα δεν το ξανακάνω
δύο φορές ούτε ο θεός
δε θέλει να πεθάνω

Ποιος είδε τον βοριά ζεστό
και χιόνι που να καίει
ποιος είναι που αγάπησε,
έχασε και δεν κλαίει

Ήθελα να'μουν άρωμα
στο σώμα σου που βάζεις
να'μαι τ'αγαπημένο σου
ποτέ να μη μ'αλλάζεις

Ήθελα να'μουν αίμα σου
στις φλέβες σου να τρέχω
παλμό να δίνω στη καρδιά
και ζωντανή να σ'έχω.