ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΣΑΜΙΩΤΗ ΛΕΝΑ

Σα σε θωρώ εγώ να κλαις
τον κόσμο όλο χάνω
και η ζωή μου κρέμεται
σε μια κλωστή επάνω.

Μιλάς και τ' αχειλάκι σου
στάζει καθάργιο μέλι,
τύφλα μωρό μου να 'χουνε
μπροστά σου οι αγγέλοι.

Ως πότε δεν το λες το ναι
και το κεφάλι κλίνεις,
κι ως πότε το κορμάκι σου
δεν μου το παραδίνεις;

Χάρε δε σε φοβούμαι μπλιο
έρθεις δεν έρθεις τώρα,
το θάνατο το γνώρισα
του χωρισμού την ώρα.

Ηθελα να 'μουνα σουτιέν
στα στήθη τα δικά σου,
για να γρικώ κάθε στιγμή
τον κτύπο της καρδιάς σου.

Ετάχθηκα στον Υψιστο
παράκληση τού κάνω,
να ζήσω μόνο δυο λεπτά
μαζί σου κι ας πεθάνω.

Δεν θέλω εγώ Παράδεισο
μα ούτε και ν'αγιάσω,
μον' θέλω διαολόπιστη
να σε ξεμοναχιάσω.

Τη μέρα που κλεφτήκαμε
πάντα θα τη θυμάμαι,
γιατί η σκάλα έπεσε
και γω έπεσα χάμε.

Τάφο θα κάνω την καρδιά
και μέσα θα σε θάψω,
και άμα θα πάψει να χτυπά
να σ'αγαπώ θα πάψω.

Μα συ εξενιτεύτηκες
πράμα δεν σε πειράζει,
πως είναι δω και καίγεται
άνθρωπος δε σε νοιάζει.

Εσύ είσαι ο ήλιος μου
εσύ είσαι και το φως μου
και όταν το ρεύμα κόβεται
γίνεσαι και ο φακός μου.

Οσο υπάρχουν δάκρυα
κι όσο η γη γυρίζει,
για σένα η αγάπη μου
πάντα θα ξεχειλίζει.

Οταν σε βλέπω να 'ρχεσαι
την άνοιξη μου φέρνεις,
και σα λουλούδι μονομιάς
το κόσμο ομορφαίνεις.