ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΠΙΤΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Εγω ξενυχτης θα γενώ
να γραφω μαντιναδες
για να'χω φρέσκο υλικό
μετά για τις καντάδες

Σε αγαπάω σαν κουζουλός
τρελός μέχρι βλακείας
όμως αν είσα βρώμικη
φύλλο σου'χω πορείας

Σέ αγαπώ ειλικρινά
καί μέσ' απ' τη καρδιά μου
δέν είν' πρωταπριλιάτικα
τα συναισθήματά μου

Με το δικο σου εγωισμο
προδωσες μια φιλια
που ειχε βασεις δυνατες
σ' αυτη τη κοινωνια

Η μοναξια ειναι καημος
που με πιοτο δε σβυνει
οσο κι'αν πινεις να ξεχνας
τοσο θυμασαι κεινη

Με το φεγγαρι οδηγο
θα 'ρθω στη γετονια σου
χωρις να παρει ειδηση
η απονη μαμα σου

Εμενα το 'χει η μοιρα μου
παντα να τυρραναμαι
παω και κτιζω τη φωλια
οπου δε μ'αγαπανε

Τα μαυρα ρουχα τα φορουν
πολλοι απο συνηθεια
μα γω γιατι αισθανομαι
μια πληγη στα στηθια

Ματια μου, ματια, ματια μου
αγγελοζωγραφια μου
ειμαι σαν ερημο πουλι
σαν βρισκεσαι μακρια μου

Η Κρητη βγαζει τη ρακι
που αγαπω περισσια
μουστακαληδες λεβεντια
μα προπαντος κοριτσια

Θα παω να 'βρω το Γιακουμ
εκει που χειρουργαει
να μου αλλαξει τη καρδια
με μια να μην ποναει

Μες το φλυζανι καθενος
ο θανατος υπαρχει
οσο κι' αν εισαι πλουσιος
χανεις σ'αυτη τη μαχη

Μοιαζει του ηλιου λαμπερη
ολη η λεβεντια σου
τι κρυβει μεσα ναξερα
η διμουρη καρδια σου

Ειν' η ζωη μας προσκαιρη
και αν δεν την γλεντισεις
στου κατω κοσμου το χωρια
δεν θαχεις αναμνησεις

Αρρωστια ειν' ο ερωτας
οπως την νικοτινι
και προπαντος αν θες εσυ
κι' η αλλη δεν σου δινει

Τα τελευταια δακρυα
ελα να δεις στον ταφο
και να διαβασεις στη καρδια
που τ'ονομα σου γραφω