ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Φεγγάρι μου στο λογισμό
πόσους καημούς μου βάνεις
και χώνομαι να μη σε δω
άμα στη γη προβάλεις.

Στ' αυτί μου σε πρωτόβαλα
σγουρέ βασιλικέ μου
μα η μυρωδιά σου με καμε
μη σ' αρνηθώ ποτέ μου.

Εγώ θα ζω με τ' όνειρο
μαζί που 'χαμε χτίσει
και θα το χώνω, η αυγή
μην έρθει και το σβήσει.

Έχω δουλειές και δεν μπορώ
μ' αγάπες ν' ασχολούμαι
μα οι δικές σου αθιβολές
όλο μ' απασχολούνε.

Είχα καρδιά που κάτεχε
από σεβντά κι αγάπες
μα 'συ την εκομμάτιασες
στου έρωτα τσοι στράτες.

Σκέψου σεισμός να γίνονταν
'πο κάτω να με θάψει
και να 'ρθει στα ερείπια
να κάτσει να με κλάψει.

Στση μοναξάς τον ασκιανό
κάθομαι και λογιάζω
σκέψεις αγκάθες στη καρδιά
βάνω κι αναστενάζω.

Ανε γραφτούνε σήμερα
νόμοι κι απαγορεύσεις
να αγαπήσεις ήθελα
ποτέ να μην μπορέσεις

Στον ουρανό μου ήσουνε
ολόγεμο φεγγάρι
και στη καρδιά μου
εγινες του έρωτα σημάδι

Γίνε καρδιά μου σίδερο
σα σε χτυπούν οι μπόρες
να μην πονείς να μη λιγάς
στου χωρισμού τσοι ώρες

Τα μάτια σου εφέρανε
τη μπόρα και το χιόνι
το κρύο και τη μοναξά
για μια φορά ακόμη..

Ένα λουλούδι εφύτεψα
και 'μόρφησε η αυλή μου
και το κλαδεύω του μιλιώ
και είναι η ζωή μου

Κόκκινο ρόδο τση καρδιας
πουλί του παραδείσου
ποιός θα τολμήσει κάποτε
να συγκριθεί μαζί σου

Επήρε χρώμα ανατολής
η εδική μου αγάπη
μεθυστικά αρώματα
στου έρωτα τα πάθη

Κερί θα κάμω τη καρδιά
να λιώνει κάθε μέρα
και φλόγα την αγάπη μας
να φέγγει πέρα ως πέρα

Τσ' αγάπης τη παλιά πληγή
εγώ θα ξανανοίξω
δε φεύγεις απ' τη σκέψη μου
τροζός θα καταντήσω