ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΟΥΝΑΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Ηθελα να 'μαι δάκρυ σου
άμα θα κλαίς να βγαίνω
να σου φιλώ το μάγουλο
όπως θα κατεβαίνω.

Ηθελα να μαι δάκρυ σου
άμα θα κλαίς να βγαίνω
στο όμορφο σου πρόσωπο
περίπατο να πηαίνω

Βασιλικούς πρασές πρασές
στο κήπο θα φυτέψω
κι όποιος μυρίζει πιο πολύ
θα κόψω να σου πέψω.

Δε βάνω μαύρα στο κορμί
μα η καρδιά σε φτάνει
που εμαύρησε να σ΄αγαπά
Ανωγεινό φυντάνι.

Ετάχτηκα για χάρη σου
στση Παναγιάς τη χάρη
τα μαύρα ρούχα να φορώ
κάθε δεκαπεντάρη.

Εμένα που με λάτρευε
στο θάνατο με φτάνει
σκέψου να ιδείς σ΄έναν εχθρό
ήντα μπορεί να κάνει.

Ποτέ μου δε φοβήθηκα
στη σκέψη του θανάτου
χαρές που τση στερήθηκα
μπορεί να βρώ κοντά του.

Μες στη καρδιά μου σ΄έβαλα
και δε σε ξαναβγάνω
γιατί ΄σαι η καλύτερη
'γαπητικιά που κάνω

Διώχνει μακριά το στεναγμό
το βλέμμα το δικό σου
κι ελπίδα δίνει στη καρδιά
κάθε χαμόγελο σου.

Να σε ξεχάσω προσπαθώ
μα η παντέρμη η σκέψη
ένα λεφτό απο πάνω σου
δε λέει να μισέψει.

Κι αν είναι το κορμί νεκρό
μέσα στο μαύρο χώμα
θα έχω τη καρδιά να ζεί
να σ΄αγαπά ακόμα.

Αμα δε βγείς φεγγάρι μου
τ΄αστέρια δε μπορούνε
την λάμψη σου να δώσουνε
όσα πολλά κι αν βγούνε.

Δέν την ανοίγω την καρδιά
να βάλω τη χαρά μου
έτσι κι αλλιώς θα κάθεται
λίγο καιρό κοντά μου.

Ο χωρισμός είναι σκληρός
γιατί αφήνει πόνο
και προπαντός άμα σκεφτώ
τις αναμνήσεις μόνο.

Αστροφεγγιά τση σκέψης μου
αναντράνισμα του νού μου
εσύ του δίνεις και πετά
φτερά του λογισμού μου.

Το ΄να δεντρό οντέ φυσά
τ΄αλλού δεντρού θ΄αγγίξει
μα εμάς δεν έκαμε ποτέ
καιρό να μα σε σμίξει.