ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΖΑΝΗ ΕΛΕΝΑ

Ταλίμια κάνεις στο χορό,
γι' αυτό σου το δηλώνω,
πως παίζω λύρα ολονυχτής,
για να σε καμαρώνω.

Ανέ σου πουν πως πόθανα,
ψέμα θα 'ναι ψυχή μου,
μα ανέ σου πουν δε σ' αγαπώ,
θα 'μαι νεκρή, ζωή μου.

Εποστειρώξαν τα νερά,
εις του Θεού τη βρύση,
για κείνο πήρε σε ψηλά,
το κήπο να ποτίσει.

Υπάρχουν θάλασσες, στεριές,
ήλιοι, φεγγάρια, αστέρια,
μα συ προτίμησες να ζεις,
μες στου Θεού τα χέρια.

Μαζεύγει ο Χάρος λούλουδα,
να σάσει έναν κήπο,
και πήρε σε Χαρίδημε,
με μπαλωθιάς το χτύπο.

Μη ξανακούσω μπαλωθιά,
του Χάρου το δρεπάνι,
απού θερίζει τση ψυχές,
κι αμείληκτα το κάνει

Μια δρεπανιά του Χάροντα,
μια μπαλωθία σε πήρε,
γιατί 'σουν ένας άγγελος,
που κι ο Θεός εζήλιε...

Φαίνεται οι νόμοι της ζωής,
το 'χουνε καθορίσει,
άλλη για σένα να πονεί
κι άλλη να σ' αποκτήσει...

Παραπονούμαι τση καρδιάς,
μα δε το φανερώνω,
γιατί τση πόνους του σεβντά,
μ' αρέσει να ζυγώνω.

Πάψε καρδιά μου να πονάς,
κιανένας δε σου φταίει,
μονάχη σου την άναψες,
τη φλόγα που σε καίει...

Σα το φονιά που δε δειλιά,
την ώρα που σκοτώνει,
μου 'πε κι αυτός χωρίζομε,
και δε το μετανιώνει...

Έξω χειμώνας, παγωνιά,
βρέχει, φυσά, χιονίζει,
μα τη δική μου τη καρδιά,
η Ανοιξη στολίζει.

Να 'μουνε στάλα του κρασιού,
τα χείλη σου ν' αγγίζω,
να μ' έπινες, να σε μεθώ,
το νού να σου γλυκίζω.

Κάθε που βρέχει, σ' αγαπώ,
γράφω πάνω στση στάλες,
κι ελπίζω να στεγνώσουνε,
στση εδικές σου αγκάλες.

Σα λαβωμένος αετός,
που αργοπεθαίνει μόνος,
είν' η καρδιά δίχως φιλιές,
και την επνίγει ο πόνος.

Ποτέ σου μη καταφρονάς,
τα κάτω σκαλοπάτια,
γιατί σ' αυτά πρωτοπατείς,
και βγαίνεις στα παλάτια.