ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΣΙΚΑΝΗΣ ΝΙΚΟΣ

Μοιάζει πολύ ο θάνατος
του χωρισμού στον πόνο
ίδια πληγή που αιμορραγεί
αφήνουν μες στο χρόνο

Σα θέλω βιόλα να σε ιδώ
θα βγω σ'ενα κορφάλι
για να θωρώ απο ψηλά
τα έμορφα σου κάλλη

Περβόλι μου γυρότραφο
πως σ' έχω γκαρεμένο
με κλαηματα και με καημούς
μα 'συ 'σαι ανθισμένο

Βαρκάκι ειν η σκέψη μου
εις του σεβντά το κύμα
στείλε με αγέρα στη 'γαπώ
να πάνε όλα πρίμα

Καλή σου μέρα αρχόντισσα
Ανωγειανό στολίδι
ας πέρνει μέρες μου ο Θεός
και χρόνους να σου δίδει

Εφάνηκε και φέξανε
σκοτινιασμένα μέρη
ήτομε σα να κράτουνε
τον ήλιο απο το χέρι

Το πράσινο τω σμαραγδιώ
τα μάθια σου φορούνε
και κάμουν άντρες να λυγούν
σαν τ'αναστορηθούνε

Μην ανημένεις πως θα ρθω
πάλι στην αγκαλιά σου
γιατί ειν η αγάπη μου πολλή
και θα πονεί η καρδιά σου

Εκειά που βρίσκομαι εγώ
να 'ρθεις δε θα μπορέσεις
γιατι έχεις κέρινα φτερά,
θα λιώσουν και θα πέσεις

Τα μαύρα ρούχα εφόρεσα
γιατι έχω τον καημό σου
να μου σκεπάζουν τσι πληγές
που μ' ανοιξε ο χαημός σου

Πως να σε βγάλω απ' την καρδιά
χωρίς να νιώσει πόνο
αφου έχει μάθει να χτυπά
για το σεβντά σου μόνο

Δε φεύγει μέρα απου στη γη
το δάκρυ μου δε στάζω
γιατί με πλήγωσες εσυ
και βαριαναστενάζω

Τα κόκκινα τα χείλη σου
τα πράσινα σου μάθια
όντε τα αναστορηθώ
με κάμουνε κομμάτια

Κουράστηκαν τα μάθια μου
να κλαιν' για τα δικά σου
ώρα καλή σου όπου κι αν πας
και η σκέψη μου 'κλουθά σου

Το μαύρο το πουκάμισο
το εφόρεσα για σένα
π΄ εμίσεψες και τώρα ζεις
μακριά σε χέρια ξένα

Το μαύρο το πουκάμισο
απου φορώ 'δρωμένο
είναι γιατί καιρό ο σεβντάς
μ' έχει πυρετωμένο