ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΑΝΔΙΝΑΚΗ Ε ΕΥΓΕΝΙΑ

Έφευγες και δεν φώναξα
"μείνε", "μη φεύγεις, στάσου"
δεμένο το 'χα το κορμί
μη 'ρθει στην αγκαλιά σου

Σ'οποία γωνία το πόδι σου
του κόσμου να πατήσεις
έστω και ένα Κρητικό
στάνταρ θα συναντήσεις

Δεν με μεθάει το ποτό
μα μόνο τα φιλιά σου
σαν μου τα δίνεις γίνομαι
τύφλα με μιας μπροστά σου

Δε με μεθάει το ποτό
μα μόνο τα φιλιά σου
σα μου τα δίνεις γίνομαι
τύφλα με μιας μπροστά σου

Σου δίνω μία συμβουλή,
μον' άκου να κατέχεις.
Αν θέλεις μούρη να πουλάς
πρέπει και να την έχεις

Τα πιο ωραία χρώματα
λένε πως έχει η φύση
μα χρώμα σαν τα μάτια σου
δεν έχω αντικρίσει

Να μην θαρρείς πως δε μιλώ
πως σ' έχω ξεχασμένο
εγώ γατέχω το μυαλό
ηντά 'χει τραβηγμένο

Την νύχτα, αν δεις στον ουρανό
τον ήλιο να προβάλλει
να ξέρεις πως απ΄την καρδιά
τότε θα σ' έχω βγάλει

Στα χέρια είχα την χαρά
την βάστουνα μπροστά μου
μα γλίστρησε και έφυγε
μέσα απ΄τα δάχτυλα μου

Περνούν τα χρόνια κι η φωθιά
τσ' αγάπης σου φουντώνει
αντί να σβήνει, ακάθεκτη
στα σωθικά μου απλώνει

Μια παροιμία λέει το
και το 'χεις μαθημένο
"παπούτσι απ' το τόπο σου
κι ας ειν΄και μπαλωμένο"

Κρήτη-Αθήνα έγινε
ένα τσιγάρο δρόμος
σε αγαπώ και δεν ισχεί
τσ' απόστασης ο νόμος

Κόντρα εγώ, κόντρα εσυ
να δουμε που θα βγάλει
που θέλουμε μα είμαστε
εγωιστές μεγάλοι

Πολλά είναι τα ονειρα
που κάνω μα δε φτανει
γιατί 'ναι η νύχτα λιγοστή
και μισερά τα βγάνει

Δεν την επίνω την ρακί
γιατί ξυπνά τη σκέψη
μα και τα συναισθήματα
που 'χω για σένα θρέψει

Ηθελα να 'μουνα πουλί
έστω μικρό σπουργίτι
για να πετώ και να θωρώ
από ψηλά την Κρήτη