ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΑ

Οτι μου στερησε η ζωη
περασε, δε με νοιαζει.
Μεσα στα ματια σε κοιτω
κι ο κοσμος μου αλλαζει

κι αποψε τρεχει η σκεψη μου
και πως θα ξημερωσει
που χω καημο μες την καρδια
και δε λεει να μερωσει

Τα χρωματα του ονειρο σου
στο εδικο μου δωσε
ουρανιο τοξο να γενει
κι ο υπνος σου αποψε

Αν ονειρευονται οι νεκροι
οταν αυτοι πεθανουν
εισαι το μονο ονειρο
που και νεκρος θα κανω

Τι μαντιναδα να σου πω
τι γραμμα να σου στειλω
που καμαρωνει η σκεψη μου
μονο που σε εχω φιλο

Κανω μπουκετο την καρδια
δωρο σου τηνε κανω
και γραφω χρονια σου πολλα
σε καθε φυλλο πανω

Φεγγαρι που'σαι φιλος μου
παραπονα σου κανω
να μην περνας ογρηγορα
τ'ονειρο να μην χανω

Η μοιρα παλι προστυχες
δημουργιες μου κανει
και οταν κληρωνει τις χαρες
στον κληρο δεν με βαζει

Στα περασμενα ονειρα
μα και στα τωρινα μου
εσενα εχω στο μυαλο
κι ας εισαι μακρια μου

Βασιλισσα μοναδικη
στου νου μου το παλατι
που χεις τη σκεψη συμβουλο
και το κορμι μου εργατη

Τα ονειρα ειναι κοκκινα
γιατι ειναι γεννημενα
απο τη φλογα του μυαλου
και της καρδιας το αιμα

Να μην ζητησεις απ'τη ζωη
πλουτη για να σου δωσει
να της ζητησεις μια καρδια
που δεν θα σε προδωσει