ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟΥΔΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΑ

Παράξενοι μου φαίνονται
οι κώλοι των ανθρώπων
δίχως μπαρούτι και φωτιά
πως βγάζουν τέτοιο κρότο

Στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά
όταν θα κατεβαίνω
στο τελευταίο θα σταθώ
και θα σε περιμένω

Σαν τη δική μου την καρδιά
στον κόσμο δεν είν' άλλη
αφού αντέχει και βαστά
μιαν άλλη πιο μεγάλη

Θέλω λουλούδια πλαστικά
στον τάφο μου απάνω
για να μη θέλουν πότισμα
σε κόπο μη σε βάνω

Ποθαίνω και παράπονο
έχω στον κόσμο μόνο
πως δε μπορώ να σ'αγαπώ
στο χώμα που θα λιώνω

Σε αγαπώ κι ως φαίνεται
θα'ναι το τυχερό μου
να σε θωρώ και καθ'αργά
τη νύχτα στ'ονειρό μου

Σαν το ζητιάνο έρχομαι
στην πόρτα σου και στέκω
να μ'έλεήσεις δε ζητώ
μονάχα να σε βλέπω

Τοίχος παλιός δε χτίζεται
καινούργιος δε χαλιέται
καινούργια αγάπη γίνεται
παλιά δε λησμονιέται

Ψάχνω να βρω μια μάγισσα
για σένα να ρωτήσω
στον κάτω κόσμο ανέ μπορώ
να σε ξαναγαπήσω

Δεν τον αφήνω το γιατρό
το στήθος μου ν'αγγξει
γιατί γνωρίζει το σεβντά
και θα με μολογήσει

Δεν είναι ο έρωτας νερό
να πιείς να ξεδιψάσεις
είναι φωθιά που η λαύρα της
να πέσει θα σε κάψει

Και τ'όνομά σου το γλυκό
όντε θα το γροικήσω
θαρρώ πως είναι κόνισμα
να πάω να προσκυνήσω

Καπνό και τσιγαρόχαρτο
μ'έκανε ο σεβντάς σου
και δε μπορώ να λείψω μπλιο
μικρέ μου από κοντά σου

Οσοι από σας κατάγεστε
απ'τω Χανιώ την πόλη
email να μου στείλετε
για να βρεθούμε όλοι

Ηθελα να'μαι δάκρυ σου
κι από χαρά να κλάψεις
να κατεβώ στα χείλη σου
χωρίς να με πειράξεις

Ηθελα να'μαι ουρανός
σύννεφο να'ναι κείνη
κι όντε της πω το σ'αγαπώ
ψιλή βροχή να γίνει