ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΕΛΙΟΣ

Νά'μουν ανθός στον κήπο σου
και να κοπώ απο σένα
για να με βρεί ο θάνατος
σε χέρια αγαπημένα

Κάν' όνειρα κ' ίσως ποτέ
αληθινά δε γίνουν
αρκεί που επροσπάθησα
όνειρα να μη μείνουν

Νά'μουν νιφάδα του χιονιού
κι ας ζήσω λίγο χρόνο
να κάθομαι στα χείλη σου
να με φιλάς να λειώνω

Ωκεανοί και θάλασσες
και ποταμοί του κόσμου
είναι σταγόνα του σεβντά
πού'χω για σένα φως μου

Κάνε μπιστόλι το σεβντά
σύρε το κλείστρο απάνω
και τόπο τσι σκοποβολής
το μπέτη μου σου βάνω

Μην κλαίς για ένα όνειρο
που το θωρείς να σβήνει
ίσως δεν ήταν τυχερό
αληθινό να γίνει

Οταν απ'τη ζωή μου βγείς
εγώ θά'χω φροντίσει
την ώρα που θα ξεκινάς
τα μάτια νά'χω κλείσει

Στην φαντασία χαίρομαι
πως σ'έχω αγκαλιασμένη
γιατί η πραγματικότητα
στην τρέλλα με πηγαίνει

Ενα σου βλέμμα είναι αρκετό
και μιά ματιά σου μόνο
να διώξει μέσα απ'την καρδιά
κάθε καημό και πόνο

Εχω μπιστόλι μπράουνιγκ
μα έχω και μπερρέτα
και θα σου παίξω με τα δυό
αν δεν μου πηένεις ντρέτα

Εχω μπιστόλι μπράουνιγκ
και έχω και μπερρέτα
μα εδα θα πάρω ένα κλόκ
απου τσι παίζει ντρέτα

Τα μαύρα ρούχα που φορείς
δεν τα φορείς για πένθος
μα τα φορείς για ομορφιά
ανάθεμα σε έχνος

Ξενητεμένο μου πουλί
γύρνα στην αγκαλιά μου
να φύγουνε οι πίκρες μου
να γιάνει κι η καρδιά μου

Ανάθεμα σε για καρδιά
έλα στα σύγκαλα σου
και μη σε συνεπαίρνουνε
τα συναισθήματα σου

Εγώ μπορεί να τρελλαθώ
αθρώπους να σκοτώσω
μα τη δικιά σου την καρδιά
ποτέ δεν θα πληγώσω

Κάθε που ανθεί στα χείλη μου
το γέλιο ανάθεμα το
βγαίνει απο μέσα απ'την καρδιά
ο πόνος και χαλά το