ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ

Άνεμος η αγάπη τζη
και εγώ κερί αναμμένο
να λιώσει θέλει το κορμί
μα εγώ θα την προσμένω

Τα μάθια σου ερωτεύθηκα
και το χαμόγελο σου
μες στην καρδιά σου βάλε με
ταίρι παντοτινό σου

Και όντε ν-είμαι μοναχός
λέω, σαφί, πώς έχω
εσένανε στο πλάι μου
και έννοιες να μην έχω.

Και όντε ν-είμαι μοναχός
λέω ,σαφί, πώς έχω
φίλους καλούς στο πλάι μου
τον χωρισμό ν'αντέχω.

Και όντε ν-είμαι μοναχός
λέω, σαφί, πώς έχω
στο νου το πρώτο μας φιλί
και τώρα πια δε σ'έχω.

Και όντε ν-είμαι μοναχός
λέω ,σαφί, πώς έχω
στη ζήση μου εσένανε
χίλιες χαρές να βλέπω.

Και όντε ν-είμαι μοναχός
λέω ,σαφί, πώς έχω
πολλές τις αναμνήσεις μας
μακριά μου όμως σε έχω.

Δεν φταις απου χωρίσαμε
η ευθύνη είναι δικιά μου,
μα φταις απου εδιέλυσες
την δόλια την καρδιά μου.

Δεν φταις απου χωρίσαμε
δικό μου ήταν το λάθος,
και ας ξέρω ότι σ'αγαπώ
βιόλα μου καταβάθος.

Είν' η καρδιά μου σα κερί
που λιώνει αναμμένο
τα χρόνια και αν περάσουνε
εσένα θα προσμένω

Μετρώ τσι μέρες σύντεκνε
να φύω για την Κρήτη
βαρέθηκα να ζω μακριά
απ'το δικό μου σπίτι

Τι μαντινάδα να σου πω
απού 'χεις πολλές τις χάρες
είναι πολλές, αμέτρητες
διαφέρεις απ'τις άλλες

Εγώ λογούμαι αμαρτωλός
για ένα λόγο μόνο
που ήβαλα άλλη στην καρδιά
και τώρα το πληρώνω

Ωσάν τ'αγριολουλούδα
που βγαίνουνε στα όρη
στάζει το δάκρυ των μαθιών
μελαχρινή μου κόρη

Ωσάν τ'αγριολουλούδα
που βγαίνουνε στα όρη
ετσα εφωλιασες στο νου
μελαχρινή μου κόρη

Πάλι πορίσανε οι καημοί
σεργιάνι στην καρδιά μου
και η αιτία είσαι εσύ
μελαχρινή θεά μου