ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΛΥΝΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

Εμενα το πουλακι μου
δεν ειναι οτι κι οτι
μα οντε το πιανουν οι μικιες
βγανει φαρινα γιωτη

Οταν πονας να μου το λες
το δακρυ εγω να βγανω
γιατι αν δω τα ματια σου
κλαμενα θα πεθανω

Σαν ειν' τα λογια σου άχερα
κι η γνώμη σου κριθάρι
πρέπει να βλέπετ' άθρωπος
να μη σου ροζωνάρει

Κορφή πομένει η κορφή
αν' ειν'και χιονισμένη
στο βράχο σπούν'τα κύματα
μα παλι βράχος μένει

Απου τα βαθη τσι καρδιας
θέ μου παρακαλώ σε
για λίγανε τα βάσανα
για πια πολλα μου δώσε

Απέναντι σου κάθομε
καί μιά ματιά ανημένω
μα πιο μπροστα την συνταξη
μου΄πες να περιμένω

Τσί καταπότες τσ΄εχουνε
γιά το νερό ΄ντε τρέχει
το δάσκαλο τον έχουνε
γι΄αυτό που δε κατέχει

Το στάρι κανει πρόσφορα
και το κριθάρι πίτα
κι ανεγυριστικά μιλώ
κι αν έχεις γνώση γρικα

Απομακρύνσου απο ΄με
φύγε μακρυά και ξά μου
το πώς θα γιάνω τις πληγές
είναι δουλειά δικιά μου

Το δρομο διχως γυρισμο
παιρνεις μικρη μου αποψε
σκωσου κι ενα λεμονανθο
απ' την αυλη σου κοψε

Ανοίγω φωτα του σπιτιού
μα σκοτεινα είναι παλι
λειπει η ψυχη που του 'δινε
τη λαμψη τη μεγαλη

Στη πέτρινή σου την καρδιά
έρωτα θα σμιλέψω
στη γέμιση του φεγγαριού
θα 'ρθω και θα σε κλέψω

Δεν σ΄αρεσε να με θωρεις
να 'μαι ευτυχισμενος
μοιρα μου και με δικασες
να ζω δυστυχισμενος

Σαν την νεράιδα θα σε δώ
απόψε στ΄όνειρο μου
να γαληνέψη η ταραχή
απού΄χω στο μυαλό μου

Κάνε το δάκρυ θάλασσα
τον πόνο σου να πνίξεις
καινούρια πόρτα στη ζωή
προσπάθησε ν΄ανοίξεις

Δάκρυ ποτέ απ΄τα μάτια σου
μην βγάλεις για κανένα
και προπαντός για άνθρωπο
που πλήγωσε εσένα