ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΔΑΚΑΝΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Η ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Την κεφαλή μου στου αγά
το κρύο ατσάλι βάνω.
Δε σ'απαρνιούμαι κι ας θωρώ
πως τη ζωή μου χάνω

Που να τη βρω την ομορφιά
να τση μιλώ για σένα,
που ξεπερνάς τα θαύματα
του κόσμου, ένα-ένα

Πες μου από που φυσά εδά
το σ'αγαπώ να στείλω
να σου το φέρει ο άνεμος
σαν το ξερό το φύλλο

Αν άφηνα τα μάθια μου
να κλάψουνε για σένα
δε θα'χε μείνει απότιστο
στη γης δεντρό κιανένα

Ανταρτομαθημένε νου
κι αδούλωτή μου σκέψη,
επαναστάτη λογισμέ
και ποιός θα σε μερέψει

Όσα παλεύγω, άνθρωπος
δεν τα'χει παλεμένα
κι όμως δε δίπλωσα φτερά
για πράμα και κιανένα

Εσύ κρατείς το γέλιο μου
μέσα στην αγκαλιά σου
ή το προσέχεις και γελώ
ή το πετάς.... και ξα σου

Σκέψη μισή, καρδιά μισή
κ'η αγκαλιά μου άδεια,
μπόθω τσι μέρες να περνούν,
φαντάσου εδά, τα βράδια

Αστέρια, γη και ουρανός
κι ότι ΄χει ο θιός πλασμένα,
πολύ μικρά κι ασήμαντα
είναι μπροστά σε σένα

Έκαμε στάση το μυαλό
στην ομορφιά σου πάλι
και δε θα βρει του γυρισμού
το δρόμο... μα χαλάλι

Ποιό όνειρο, ποιά θύμηση,
ποιά ανάμνηση, ποιά σκέψη,
είσαι του νου και δε μπορεί,
μακριά σου να μισέψει

Αγάπησα τη μοναξά,
εδά που ζω μακριά σου,
τόσο πολύ, που τση'δωκα
την όψη τη δικιά σου

Άν η ευχή τσ'αγαπης μας
δε βγει με τόσα αστέρια
όλα στη μοίρα αφήνω τα
και στου Θεού τα χέρια

Πε μου εσύ πως μ'αγαπάς
και'γω θα κάμω πάλι
τασίματα απού ποτές
δεν έκαμα για άλλη

Απ'όντε σ'είδα άρχιξα
να βλαστημώ τη μοίρα
που δε μας έσμιξε ποτέ
όποιο στενό κι αν πήρα

Ξόμεινε πάλι η σκέψη μου,
μέσα στην αγκαλιά σου,
μα δε ξυπνώ, μην ξιπαστεί
και φύγει μακριά σου