ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Κι ο κοτσυφός που 'ναι πουλί
κι εκείνος εχει πίκρα
γι' αυτό του τα 'δωκε ο Θεός
τα μαύρα και φορεί τα.

Τα μαύρα ρούχα τα φορούν
μόνο οι πονεμένοι
οι μερακλήδες άνθρωποι
και οι ερωτευμένοι

Οτι μου λείπει στη ζωή
μόνο εκείνη τό'χει
εγώ το χώμα που διψά
κι' αυτή το προτωβρόχι

Ηθελα ναμουνα δεντρό
στού Ρούβα το μασκάλι
νάρθεις να κτίσεις τη φωλιά
στην αγκαλιά μου πάλι

Ιντα κοντό παράπονο
έχεις μικρό μου πάλι
κι έχει ζαμάνια η περασά
τ' ονείρου να σε βγάλει

Κύμα που έρχεσαι μ'ορμή
το βράχο να χτυπήσεις
αντίσταση βαριά θα βρείς
καί θα ξαναγυρίσεις

Κύμα που έρχεσαι μ' ορμή
κι' ο βράχος σε προσμένει
πάντα με δύναμη χτυπάς
μα κείνος βράχος μένει

Καινούργιε χρόνε που 'φταξες
γιάνε μου τη πληγή μου
που μου την ήφηκε ο παλιός
σημάδι στο κορμί μου

Το παρελθόν μου το ξεχνώ
το μέλλον αγναντεύω
σ' άλλης αγάπης μια φωλιά
να ξαναναμπώ γυρεύω

Το χρόνο τον εφετεινό
φονιά θα τονε γράψω
μια μέρα δεν επέρασε
να μην αναστενάξω

Κι ανε ποθάνω να μη 'ρθεί
στον τάφο μη σιμώσει
γιατί φοβούμαι πως κι εκεί
βάσανα θα μου δώσει

Γι' αυτό σου λέω αγάπη μου
φύγε 'πό τη ζωή μου
μη δώσεις κι άλλα βάσανα
στο άμοιρο κορμί μου.

Κι η θάλασσα έχει καημό
κι είν' ο αφρός το δάκρυ
που 'χει το κύμα όντε ξεσπά
στης αμμουδιάς την άκρη

Παράπονο 'χω του Θεού
κι εκείνος το κατέχει
όσες φορές αγάπησα
δυστυχισμένο μ' έχει

Συντρίμμια μες τη θάλασσα
κι έχει η στεριά γεμίσει
είναι δικά μου όνειρα
που 'χουνε ναυαγήσει

Αν θες να κάνεις όνειρα
κάνε δυστυχισμένα
για να σου μείνει η χαρά
που δε θα βγει κιανένα